Σήμερα έμαθα το θάνατο της γιαγιάς. Στέκομαι απέναντι στο θάνατο όπως πάντα στεκόμουν - με απορία. Δε νοώ τη συνήθη απορία του πώς γίνεται να μας αφήνει κάποιος ή του πού πάμε ύστερα κλπ. Όχι, στην πράξη απορώ με όλες τις φυσικές διεργασίες που συνοδεύουν τους ζωντανούς και διέπουν τις ζωές τους. Αληθινά μπορώ, μετά που έμαθα το θάνατο της γιαγιάς, και κάνω πράγματα συνήθη της καθημερινότητάς μου. Και απορώ. Σα φυσικό ένστικτο επιβίωσης οι φυσικές διεργασίες δε σταματούν. Είχα μάθει το θάνατό της όταν κατέβασα μερικές γουλιές νερό, έκλεισα κανονικά τον υπολογιστή μου για σήμερα, σε λίγο θα φάω, θα πάω το σκύλο βόλτα και το βράδυ θα κοιμηθώ. Και αν κάτι δυσλειτουργήσει σήμερα, αύριο, για ένα μήνα, λόγω της ψυχικής φόρτισης, όλα κάποια στιγμή θα επανέλθουν. Η στόφα μας αποδεικνύεται δυνατότερη του θανάτου, δυνατότερη της κατάλυσης (δυνατότερη της λησμονιάς όμως?). Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι όσο μεγαλώνω, δεν αντέχω τη μυρωδιά του θανάτου. Όταν ξέρω πως θα πάω στο σπίτι του ανθρώπου που έφυγε και από μακριά ο δρόμος φέρει εκείνη την παγερή οσμή, τα πόδια μου σιγοτρέμουν και η ψυχή μου πάλλεται οδυνηρά. Η σκιά του, το πέρασμά του από τα ακριβά ή φτωχικά σπίτια μας, η γνώση πως λίγες στιγμές, ώρες ή μέρες πριν, ο μαυροφόρος είχε συνάντηση εκεί με κάποιον από τους ανθρώπους που απαρτίζουν το μικρό μου κόσμο, με αποτροπιάζει, σκιάζει μια ηλιόλουστη μέρα σα νεφέλωμα αιφνίδια εμφανιζόμενο σε καθαρό ουρανό. Και δεν είναι σε ανάμνηση του ακαθόριστου χρονικά και τοπικά δικού μου ραντεβού-σίγουρα όχι. Είναι γιατί η δράση του θανάτου, για έναν άνθρωπο όπως το τομάρι μου που μοχθεί για την ειλικρίνειά του (χωρίς φυσικά να τα καταφέρνει συχνά, αλλά τουλάχιστον μοχθεί) φαντάζει ως η πλέον ανειλικρινής, άνανδρη και - θα τολμούσα το λαϊκισμό- πέρα για πέρα πούστικη. Και οι πούστικες συμπεριφορές μου δημιουργούν αποτροπιασμό.
Σβήνω γιαγιά από το κινητό μου τον αριθμό σου. Είμαστε πολύ πιο κοντά από γραμμές τηλεφώνου ανθρώπινες και δορυφόρους ματαιότητας. Η θάλασσα που μού' φερε το κακό μαντάτο δε μ' αφήνει να σε δω για τελευταία φορά. Η ίδια θάλασσα θα φιλοξενεί τον (ξανά)εφηβικό χορό της λεύτερης ψυχής σου από δω και πέρα. Αναμέρα θλιβερά γεροντίστικα ντιβάνια και ξεχύσου πάνω στα κύματα! Κέρδισες τη λευτεριά σου και η θλίψη μας περισσεύει που ταξίδεψες μακριά, αλλά θα γίνουν τα δάκρυα χαράς σημάδια, όταν την εφηβική μορφή σου αντικρίσουμε στη θαλασσινή αύρα.
ΥΓ . Όλα αυτά είναι ποιητικές παπαριές και ψευτοβάλσαμα για τη ματωμένη ψυχή μου- η αλήθεια είναι ότι μου λείπεις και λυπήθηκα πολύ που έφυγες. Καλό ταξίδι.
Καλό ταξίδι κι από μένα στη γιαγιά σου! Μπορεί να φανώ βλάσφημος, ωστόσο, δεν γνωρίζω αν κάνει κάποιο ταξίδι, αν όλοι εκτελούμε κάποιο ταξίδι, κάποιο δρμολόγιο αφότου αφήσουμε την τελευταία μας πνοή. Ίσως απλά να παύουμε να υπάρχουμε. Ένα σκοτάδι και τίποτα περισσότερο! Η ανυπαρξία! Νομίζω ότι αυτό το σενάριο μου ταιριάζει περισσότερο. Επίσης, αυτό που μου ταιριάζει πιο πολύ είναι η ιδέα ότι ο θάνατος είναι αναγκαίος και φ(θ)υσικά αναπόφευκτος. Ωστόσο, εκείνο που έχει σημασία κατ' εμέ είναι ότι η επερχόμενη μνήμη ή λήθη τον δικαιώνουν ή όχι. Αν πεθάνεις και κάποιοι σε θυμούνται ακόμη, αυτό σημαίνει ότι ζεις ακόμη στις καρδιές τους, στις ζωές τους, μέσω εκείνων, ίσως μέχρι να σβήσουν κι αυτοί. Η γιαγιά σου ζει, απλά έπαψε να υπάρχει με τον συμβατικό τρόπο που όλοι γνωρίζουμε. Καλή αντάμωση, λοιπόν, με τη μεταφορική έννοια, διότι και αυτό το σενάριο (της μετά θάνατον αντάμωσης) δεν με έχει θιασώτη του... Είμαι νιχιλιστής με τα όλα μου, μάλλον... Όπως και να 'χει ο πόνος μετά την απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου μας συντρίβει, είτε το αποζητούμε είτε όχι, είτε το αναγνωρίζουμε είτε όχι, είτε το κρύβουμε είτε όχι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ φίλε αγαπημένε για όσα λες. Υπάρχει εκεί στο θάνατο ένας μεγάλος εγωισμός αντλούμενος από την άρνηση παραδοχής της ατομικής ασημαντότητας. Δηλαδή έκαστος θεωρεί εαυτόν ιδιαίτερα σημαντικό και η ιδέα της πλήρους εξαλείψεως φαντάζει κατόπιν σχετικά αδύνατη. "είναι δυνατόν εγώ μια μέρα να μην υπάρχω"? Ναι, είναι δυνατόν, απαντώ. Πρόσεξε όμως φίλε: υπάρχει ένα δισυπόστατο στην προσέγγιση του θέματος - και εξηγούμαι. Αν θεωρήσεις το πλήθος ανθρωπίνων όντων που έζησαν, ζουν και θα ζήσουν εδώ, και συνυπολογίσεις το πλήθος των πλανητών, της διαστρικής σκόνης και το μέγεθος του σύμπαντος εντέλει, η απορία "μα είναι δυνατόν να εξαφανιστώ εγώ" φαντάζει απολύτως ηλίθια. Προφανώς είναι, αφού είσαι ένα από τα πολλά της πλάσης. Δηλαδή γιατί τα άλλα εξαφανίζονται? Μάγκας είσαι εσύ? Από την άλλη αν θεωρήσεις ότι όλη η πλάση που μας περιστοιχίζει είναι αποτέλεσμα του δικού σου μυαλού (και δεν εννοώ κάτι σολιψιστικό) με την έννοια ότι ο δικός σου κόσμος οριοθετείται από σένα και προσδιορίζεται επίσης από σένα, τότε η παραπάνω ερώτηση αποκτά, κατ' εμέ, αιφνίδιο νόημα. Εννοώ δηλαδή, πως για μένα για παράδειγμα, ο κόσμος των απείρων πλανητών μου είναι παντελώς αδιάφορος- ο δικός μου κόσμος χωράει σε μια κιθάρα, μια μπάλα, ένα αγιολούλουδο, τη γλυκιά μου γυναίκα κλπ. Υπ' αυτό το πρίσμα, ο στενός και τόσο πραγματικός μου κόσμος παίρνει αξία ικανή να μου επιτρέπει την υποβολή του ερωτήματος. Ωστόσο, για να κλείσω, σε κάθε περίπτωση εγώ πιστεύω στο ταξίδι με υλικοψυχικές προεκτάσεις-και εξηγούμαι: με γοητεύει η ιδέα, όπως και στην περίπτωση της γιαγιάς το νοιώθω, της ανακύκλωσης των υλικών και του ταξιδιού μέσω αυτών-δηλαδή πως κάποια κύτταρα μπορούν να μεταφερθούν από ένα πόδι, πλέον νεκρό, στο χώμα και εν συνεχεία στα φύλλα ενός δέντρου για παράδειγμα. Και όλο αυτό ενώ γουστάρω να φαντάζομαι ότι μαζί με την πρώτη αυτή ύλη κάτι άλλο μυστηριώδες μεταφέρεται από τη στόφα του χωρίς ζωή ατόμου. Σκέψου καλέ μου φίλε πόσο υπέροχη αίσθηση να αποτελείς στον κύκλο αυτής της αλυσίδας ένα κομμάτι συντεθιμένο από τόσα ανόμοια υλικά και να ξαναδώσεις πίσω την πρώτη ύλη σου! Εϊναι υπέροχο (προσομοίωσε μόνο την πορδή ενός γλάρου που ο κύκλος της τροφικής αλυσίδας τον έφερε σε θέση να στέλνει τμήμα του πρώην νεκρού κορμιού σου να ίπταται άνωθεν των κυμάτων!-απλά εξαιρετικό)!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕν κατακλείδα ούτε κι εγώ θέλω να είμαι κάπου μετά συγκεκριμένα. Αυτή τη φάση με το γλάρο επιδιώκω και ευχαριστημένος είμαι...