Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Ψήφισε Gallagher


Αγαπητοί φίλοι, τσογλάνια, συμμαθητές, συνάδελφοι, πολυαγαπημένη μου σύζυγε (είδες ξεχωριστή μνεία?ε?)
με ταλάνισε πολύ καιρό η απορία του τι να ψηφίσω σε αυτές τις εκλογές. Προβληματίστηκα, σκέφτηκα, ζορίστηκα, ίδρωσα και ξεϊδρωσα μέρες ολόκληρες! Επιπροσθέτως, η αθλιότητα του πολιτικού τοπίου με οδήγησε στην πλήρη απαξίωση των υφισταμένων κομμάτων, με αποτέλεσμα την περαιτέρω όξυνση του προβλήματός μου.
Η εμπειρία ωστόσο (γι' αυτό πρέπει να έχεις καλούς φίλους με τους οποίους πρέπει να έχεις μοιραστεί μοναδικά πράγματα και εμπειρίες) από το συναυλιακό χώρο ποικίλων καλλιτεχνών με την παρουσία του εξαίρετου Johhny Bak (μπακαλόγατα για τους κολλητούς) έδωσε αιφνίδια λύση στο πρόβλημά μου. Δεν είναι λίγες οι φορές που, όντας με τον J. B. σε χώρο συναυλιακό όπου ο επί σκηνής καλλιτέχνης τελούσε προσωρινά εν συγχύσει, για ακαθόριστους λόγους, αποζητώντας από το κοινό του το επόμενο κομμάτι, δίναμε πάντα τη λύση στον ταλαίπωρο συνάνθρωπό μας φωνάζοντας εντελώς αυθόρμητα και εν πλήρει ενθουσιασμό " παίξε Gallagher" (παρότρυνση που οφείλω να ομολογήσω ότι δεν εισακούστηκε στις πλείστες των περιπτώσεων).
Οι υπέροχες και αλησμόνητες αυτές στιγμές μου έδωσαν λοιπόν, όσο και αν σας φανεί περίεργο, τη λύση στο προηγούμενο, τόσο σημαντικό μου πρόβλημα. Είναι φρονώ κάτι λιγότερο από αυτονόητη η απάντηση πλέον στην ερώτηση "τι να ψηφίσω στις εκλογές"? Μα φυσικά, ψήφισε Gallagher!
Έχω αξιότιμοι φίλοι και συνδαιτημόνες λοιπόν την ευκαιρία να σας ανακοινώσω μέσω αυτού του blog την ίδρυση του κόμματος Rory Gallagher & Friends. Το κίνημα ιδρύθηκε πριν καμιά ωρίτσα από τον υποφαινόμενο, χωρίς φυσικά την (περιττή) παρουσία του κρατικού μηχανισμού, δηλώνεται σε σας αυτή τη στιγμή και θα συμμετάσχει κανονικά στις εκλογές.
Μην χάνετε ώρα! Σας επισυνάπτω τυπικό, προσωπικό ψηφοδέλτιο το οποίο κατασκεύασα αφθορεί και θα καταθέσω την ημέρα της Κυριακής στην κάλπη, με απώτερο στόχο
να μπει ο Rory στη βουλή!
Ενισχύστε τον τίμιο αγώνα μας!
Καλώ όλους σας ανοιχτά να ενισχύσετε το νέο κίνημα, το οποίο αριθμεί αυτή τη στιγμή 2 μέλη εκ των οποίων 1 με δικαίωμα ψήφου (ο υποφαινόμενος, καθότι ακόμα δε βρέθηκε τρόπος να πιστωθεί η αυτονόητη ψήφος του Rory στον εαυτό του). Βοηθήστε να μπει στη βουλή κάποιος που πραγματικά αξίζει!
Περιμένω ιδέες τροποποίησης του ψηφοδελτίου, καθώς και (γιατί όχι?) την ίδρυση άλλων παρεμφερών κινημάτων (όπως π.χ. Lynyrd Skynyrd & Friends, Van Morrison & his brothers, We love Thanos Petrelis κλπ), των οποίων τα ψηφοδέλτια με μεγάλη μου χαρά θα ρίξω μαζί με το δικό μου στην κάλπη την Κυριακή. Καθότι έχουμε τη δυνατότητα ειλικρινά χωρίς καμία απολύτως επίπτωση, της επισύναψης περισσοτέρων από ένα ψηφοδελτίων στη μάχη της Κυριακής! Δεν είναι υπέροχο? Καμία αντιζηλία, καμία έχθρα μεταξύ των νέων κινημάτων ! Όλα τα ψηφοδέλτια σε ένα φάκελο μαζί!
Θα περιμένω της προτάσεις σας με αγωνία ! Βάλτε τέλος! Μη διστάζετε άλλο! Κάντε αυτό που από πάντα έπρεπε να κάνετε!
Ψηφίστε Gallagher!
Με εκτίμηση και ξέχειλη συγκίνηση
Ο γ.γ. του Rory Gallagher & Friends
LBob

Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

Το τσόφλι


Η λήθη του είναι μας καταδυναστεύει μέρα με τη μέρα. Πρόσφατα έχασα έναν ακόμη φίλο, ο οποίος απεδείχθη μέγιστος απατεώνας και έντεχνος αβανταδόρος ανθρωπίνων συναισθημάτων, το λιγότερο προς εμένα και πολύ περισσότερο προς μία ευγενική θηλυκή ψυχή που τον πίστεψε καθ' ολοκληρία. Με πείραξε, αλλά η αλήθεια είναι όχι τόσο όσο θα με πείραζε σε άλλες εποχές με εντάσεις εσωτερικές άλλες, με όνειρά στο μυαλό άλλα και έτερες τις ψυχής εναργείς αγωνίες. Καθώς κοιτάζω λοιπόν τη φάτσα μου στον καθρέφτη, προκειμένου να προσδιοριστεί κάθε φορά εκ νέου αυτό που αποκαλώ ο εαυτός μου (το τόσο αλλότριο και εκπληκτικά νεφελώδες) βλέπω το συμπέρασμα : η αλλοτρίωση με κατατρώει (ναι, κι εμένα υπερφίαλε, ανθρώπινε εαυτέ μου)! Ο ρομαντισμός μου συρρικνώνεται και η σκληρή πέτσα του κυνισμού από κατραπακιές που έζησα και έδωσα δομείται σταθερά σαν τσόφλι προστασίας. Προστασίας από τι? Από την ίδια τη ζωή. Οι επιλογές είναι δύο εντέλει: είτε ζεις χωρίς το τσόφλι και αφήνεσαι στις θύελλες και τα τελώνια είτε ζεις μέσα στο τσόφλι - και τελικά δε ζεις. Αυτό πίστευα μέχρι στιγμής. Μέχρι που συνειδητοποίησα και μια τρίτη εκδοχή. Το να θέλεις να ζήσεις έξω από το τσόφλι, ενώ αυτό σχηματίζεται ασυνείδητα γύρω σου και τελικά καταλήγεις να ζεις μέσα σε αυτό. Έτσι νομίζεις ότι παραμένεις αθεράπευτα ρομαντικός, τρυφερός όπως η καρδιά του μαρουλιού (για να θυμηθώ και τη διαφήμιση), ευαίσθητος και ουμανιστής όσο ελάχιστοι. Στην πράξη όμως? Στην πράξη τα χάδια σου είναι συχνά μηχανικά, τα πάθη αφυδατωμένα, τα επί της δύσεως βουρκώματα περιορισμένα. Η καθαρότητα της εφηβικής αγάπης που μπορείς να δώσεις και να λάβεις έχει απωλεσθεί, τα όνειρα που μπορούσες να καλλιεργείς με βεβαιότητα πραγμάτωσης ασθμαίνουν για πρώτη φορά σοβαρά. Και ο ρομαντισμός που ήταν ο κανόνας, ψυχορραγεί αρκούμενος σε ψήγματα ψυχικής έντασης από θύμησες κυρίως εγερμένα.

Κατακλείδα : Τρύπες από τα παλιά : "Κι όλα αυτά που θέλω ν'αγαπάω δε μ' ανατριχιάζουν πια". Αισιόδοξη νότα : η συνειδητοποίηση του τσοφλιού (ο πόλεμος έγκειται πλέον εκεί).

Τρίτη 18 Αυγούστου 2009

Βαλκανιζατέρ


Επιστρέφω μετά από ένα οδοιπορικό σχεδόν 10 ημερών στα Βαλκάνια και δη στις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Σχεδόν 4000 Km για να διανύσουμε με καλή παρέα 6 συνολικά ατόμων διαδοχικά Σκόπια, Σερβία, Βοσνία, Κροατία, Μαυροβούνιο, Αλβανία. Ειλικρινά δε μπορώ με λόγια να περιγράψω τις πάμπολλες εμπειρίες που μόνο ένα βράδυ με καλό κρασάκι ή μπυρίτσα μπορώ να μοιραστώ με όλους. Σε γενικές γραμμές εκείνο που μένει χαραγμένο ως χαρακτηριστικό της κάθε χώρας συνοψίζεται σε εικόνες ως εξής :

Σκόπια - Ο αρκετά καλός αυτοκινητόδρομος που διασχίζει λιβάδια με χαμηλή βλάστηση με παλιές τσιμεντένιες γέφυρες να φέρουν παντού το εθνόσημο - αστέρι της Μακεδονίας - πάθος ικανοποίησης του πολιτικού άλγους της ανυπαρξίας παραβλέποντας τη βιολογική εξαθλίωση και πείνα

Σερβία - το φεστιβάλ καταρχήν σκοπός του ταξιδιού σε ένα χωριουδάκι 2000 κατοίκων όπου όλοι οι 200.000 και πλέον επισκέπτες χόρευαν στους δρόμους με μουσική πνευστών τύπου Bregovic. Παντού χορός, μπύρες, λιβάδια με σκηνές και αδελφοσύνη με τους ομόθρησκους Σέρβους που πίνουν νερό στο όνομα του Έλληνα.

Βοσνία - τοπίο ορεινό με ποτάμια και κοιλάδες όπου το εξαιρετικό ξεπροβάλλει πίσω από τα βουνά και ακούει στο όνομα Σαράγεβο

Κροατία - Η μόνη χώρα με τεράστια τουριστική ανάπτυξη λόγω Δαλματικών Ακτών. Καθόλου τυχαίο το καμμένο δάσος πλησίον της ακτής που συναντήσαμε (οι οικοπεδοφάγοι προφανώς κάνουν κι εδώ την εμφάνισή τους). Εκδυτικισμένη και ραγδαία αναπτυσσόμενη

Μαυροβούνιο - Ο πλέον αξιόλογος από άποψη φυσικής ομορφιάς προορισμός - απίστευτες διαδρομές στα βουνά με λίμνες και ορεινά καταφύγια

Αλβανία - τουλάχιστον 300 χρόνια πίσω αυτή η χώρα που με εντυπωσίασε με το οξύμωρο φραγκάτων τζιπ δίπλα σε καλύβια και σπίτια - παραπήγματα. Εν γένει αθλιότητα, φτώχεια και κυρίως κακή νοοτροπία. Παντού σκουπίδια, σάπια κάρα με άλογα στους δρόμους, φρούτα στα τελάρα χύδην, σφαγεία με ζωντανά σφαγμένα μέσα στην κοπριά του δαπέδου, και άλλα πολλά. Συγκλονιστικό θέαμα απερίγραπτο με λόγια.

Και ως κατακλείδα στα σύνορα Αλβανίας - Σκοπίων μια ομάδα ρακένδυτων πιτσιρικάδων που από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο εκλιπαρούσε για υλική (εμφανώς και όχι μόνο αφανώς) βοήθεια. Μια τέτοια φιγούρα αρκέστηκε ελλείψει χρημάτων στα κρουασάν που είχαμε μαζί μας κάνοντάς με να νιώθω ανάμιχτο πόνο με θαυμασμό για τη δύναμή του. "Ιεμι σοκ?" (είμαστε φίλοι?) τον ρώτησα στη γλώσσα του. Μου γέλασε αρπάζοντας το κρουασάν και εξαφανίστηκε πίσω από τα φορτηγά φωνάζοντας "ιέμι".

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

Οι βάρβαροι δυτικοί



Η τύχη επιφυλάσσει ενίοτε εκπλήξεις δυσάρεστες, όπως και, στην αντίπερα όχθη, απείρου κάλλους κυριολεκτώντας. Ήταν πριν 3-4 μέρες που ανηφόρισα, στο κάλεσμα μιας αλλότριας φωνής με σπαστά ελληνικά, προς την Άνω Σύρο για να εξετάσω την πιθανότητα επισκευής μιας παλιάς κατοικίας. " Είστε το μεκανικό?" ήταν η γλυκιά πρόταση - προσφώνηση που μου απηύθυνε η μικρή μου φίλη - η Dolores Zapata. Ναι, ναι, ανεβαίνοντας προς την Άνω Σύρο με δίχως διάθεση και ζέστη ανυπόφορη, συνάντησα μια γλυκιά κοντούλα κυρία περί τα 40 - 45 με τρυφερά ελληνικά ανάμιχτα με ισπανικές λέξεις προς τέρψη της επικοινωνίας. Χαριτωμένες κινήσεις, καλή καρδιά, χαμόγελο δυσεύρετο στο δυτικό καλοθελητή (αν και αυτοί μάλλον είναι πιο δυτικοί στο χάρτη από εμάς!), και κέρασμα σε σπίτι φτωχικό και ετοιμόρροπο. Η φίλη μου η Dolores είναι από το Περού και μένει σε ένα χωριουδάκι δίπλα στο Machu Picchu. Γνήσια απόγονος των Ίνκας, ζει φτιάχνοντας χειροποίητα υφαντά και κεραμικά, καλλιεργώντας μάνγκο και μπανάνες στη μακρινή χώρα της και σ' ένα χωριό όπου ανταλλάσσονται ακόμα (ναι στο σωτήριο έτος 2009) προϊόντα! Όταν θέλει παπούτσια δεν έχει παρά να γεμίσει ένα καλάθι μάνγκο και να τα δώσει στον παπουτσή που θα της επιστρέψει τον ιδρώτα της σε ένα χειροποίητο ζευγάρι παπούτσια. Η ομορφιά του πρώιμου κομμουνισμού, η έλλειψη χρήματος, κέρδους, υπεραξίας, η απουσία αλλοτρίωσης του εργάτη από το προϊόν της εργασίας του, μάγεψαν την ψυχή μου. Αισθάνθηκα ανυπέρβλητα κάφρος εν μέσω του μικρού δωματίου, με μια τσάντα γεμάτη φακέλους και το κινητό να χτυπάει συνεχώς. Οι απόηχοι των διερχομένων τζιπ αυτοκινήτων, Δαναών προς ψήφο και των δώρων αυτών φερόντων, με τα woofer στη διαπασών, αναμεμιγμένοι με το θόρυβο των αποτυχημένων αιμοδιψών δημαγωγών των ημερών και τις άθλιες φάτσες τους τοιχοκολλημένες ολούθε (που θα'λεγε και η γιαγιά μου η συγχωρεμένη), μου προκαλούσε συνειρμούς αθλιότητας για του πολιτισμού μας το ιλαρό.


"Εσείς εδώ δε σέβεστε τον άνθρωπο" είπε η Dolores. "Μπορεί να έχετε αγοράσει μια καρέκλα και να μην κάθεται κανείς εκεί, αν δεν είναι ωραίος ή πλούσιος. Ενώ εμείς αγαπάμε τους ανθρώπους πρώτα."


Κατάλαβες, Κωστάκη, Γιωργάκη, Αλέκα, κε παπαρίδη, κε τάδε, κε ψηφοφόρε αυτών? Καταλάβατε φτωχοί μου δυτικοί συγγενείς? Που δε βρίσκετε χρόνο να αγγίξετε το συνάνθρωπό σας, που όλη μέρα τρέχετε για το χρήμα και την καλοπέραση και αποχαυνώνεστε μπροστά σε τηλεοράσεις με ψεύτικες επαγγελίας χώρες? Καταστήσαμε εαυτόν ανίκανο να νιώσει πραγματική ευτυχία. Η Κυρία αυτή, το είδα στα μάτια και το ένιωσα στα χέρια και το χαμόγελό της, έχει ακόμα αγνότητα στην ψυχή και μπορεί ακόμα να νιώσει ευτυχία αγνή και αμόλυντη. Χωρίς του κέρδους τη θήρα, χωρίς όφελος, χωρίς φθόνο για των αντικειμένων των άψυχων την κτήση.


Λυπάμαι για το παραστράτημά μας. Σίγουρα καμία υγιής φύση δε θα ήθελε αυτή την κοστουμαρισμένη κατάντια του δυτικού. Το ξυπόλητο Περού και η απόγονοι των ινδιάνων μας μαθαίνουν να ζούμε ακόμα. Απωλέσθη η ψυχή κύριοι και όλος ο υπόλοιπος κόσμος περιττεύει... Venceremos.

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Ο λαός του φαλλού


Μέρες τώρα ήθελα να το γράψω, με εφαλτήριο τις (κατ' εμέ πάντα) ανεκδιήγητες επιταγές κλεισίματος των φώτων εκείνο το Σάββατο βράδυ. Η περί ης ο λόγος πράξη αποτελεί εβδομάδες τώρα σκηνικό σε κανάλια και σταθμούς, με ηγετικές (κατ' ευφημισμόν) φυσιογνωμίες του τόπου να προελαύνουν στη μάχη για τη σωτηρία του περιβάλλοντος. Ευτραφείς πολιτικοί, βδελυροί καλλιτέχνες, ιθύνοντες νόες και ισχυροί άνδρες μπροστάρηδες στη μάχη για τη σωτηρία του πλανήτη- ταϊστρες ανεξάντλητες οπίου του απλού κοσμάκη θα συμπλήρωνα εγώ. Το Σάββατο κανόνισα μια απερίγραπτη φωταψία στο σπίτι μου στο Κίνι λοιπόν, ενάντια στη βλακεία που μαστίζει -όχι τους πολιτικούς και λοιπούς -αλλά τον απλό πολίτη που αγωνίζεται να σώσει το περιβάλλον κλείνοντας τη λάμπα. Του ίδιου που καταναλώνει τεράστιες ποσότητες πετρελαίου για θέρμανση ετήσια, που ρημάζει τις εξοχές με κουτάκια coca - cola, που δεν ανακυκλώνει, που πετάει το τσιγάρο απ' το παράθυρο του αυτοκινήτου, που καθαρίζει το οικόπεδό του και το δρόμο μέχρι τα όρια του γείτονα, που τρώει χαμπουργκεράκια και σαβουριάζει πλαστικά και σπρέι το σπίτι και το μικρόκοσμό του, που που που... Βαριέμαι και να τα αναφέρω. Ο συνειρμός μου θυμίζει γκομενίτσα φτηνή που, μετά από διδακτορικό στον Πάνο Κιάμο, ζώνεται αλεπού βρεφικής απαλότητας για εξιλέωση στον Καρυοθραύστη. Όχι μάγκες. Δε γουστάρω να κλείσω καμία λάμπα, τη στιγμή που λύματα πέφτουν ατιμώρητα σε θάλασσες και ποτάμια, τη στιγμή που τεράστια εργοστάσια με την ανοχή αμοραλιστικών κυβερνήσεων ρυπαίνουν ασύλληπτα, τη στιγμή που προσπαθούν να με κοιμίσουν να αγνοώ όλα αυτά προς χάριν προσωπικής εξιλέωσης. Σε ένα κράτος που βρίθει προσωπικών πρωτοβουλιών, αλήθεια, ο κρατικός μηχανισμός που ακριβώς βρίσκεται? Αφήνω κατά μέρος τον υπόλοιπο πλανήτη και καταπιάνομαι με την (ελεεινή και τρισάθλια) χώρα μας. Εθελοντισμός λέει. Για τους Ολυμπιακούς αγώνες, για την καθαριότητα, για το περιβάλλον, για την πάταξη του ρατσισμού κλπ. Ωραία-να βοηθήσουμε. Αλλά γιατί ακριβώς? Να χώνει στην τσέπη του ο εκάστοτε υπουργίσκος φράγκα και εμείς να εθελοτυφλούμε? Να μην υφίσταται η παραμικρή ανάληψη ευθυνών και εγώ, ο απλός πολίτης να στελεχώσω τον ανύπαρκτο κρατικό μηχανισμό? Να προσφέρω εθελοντική εργασία εκεί που πρέπει να υπάρχει κρατική κάλυψη? Για ποια πατρίδα? Για τα λαμόγια? Για ποια θρησκεία? Για τα ρασοφόρα κοράκια? Για ποιον απλό συμπολίτη μου? Για τον καρεκλοκένταυρο αδιάφορο? Για ποιο κράτος? Εκείνο που με κοιμίζει στα σχολεία, που με πεθείνει στα ράντσα των νοσοκομείων, που με σκοτώνει στις εθνικές? Όπου ανθεί ο εθελοντισμός νοσεί η δημοκρατία-αυτή είναι η δική μου άποψη. Και δε βοηθάς κάποιον που θέλει μόνο τη δική σου βοήθεια, χωρίς καθόλου ίδιο μόχθο για να κάνει κάτι καλό, όπως εν προκειμένω οι φαρισαϊσμοί με το περιβάλλον. Κατόπιν τούτων και άλλων, που θα περιγράψω μετά τις πρόσφατες διαπιστώσεις μου σ' ένα οδοιπορικό προς τη γενέθλια πόλη μου, δικαίως μας απονέμω το τίτλο του λαού του φαλλού. Ας κοτσάρουμε κάπου μέσα στη γαλανόλευκη ένα μεγάλο φαλλό, σαν εκείνο του θεού Πανός εν στύσει. Άντε αδέρφια σβήστε κανά φως- έτσι κοιμάστε καλύτερα...

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

Η Γιαγιά


Σήμερα έμαθα το θάνατο της γιαγιάς. Στέκομαι απέναντι στο θάνατο όπως πάντα στεκόμουν - με απορία. Δε νοώ τη συνήθη απορία του πώς γίνεται να μας αφήνει κάποιος ή του πού πάμε ύστερα κλπ. Όχι, στην πράξη απορώ με όλες τις φυσικές διεργασίες που συνοδεύουν τους ζωντανούς και διέπουν τις ζωές τους. Αληθινά μπορώ, μετά που έμαθα το θάνατο της γιαγιάς, και κάνω πράγματα συνήθη της καθημερινότητάς μου. Και απορώ. Σα φυσικό ένστικτο επιβίωσης οι φυσικές διεργασίες δε σταματούν. Είχα μάθει το θάνατό της όταν κατέβασα μερικές γουλιές νερό, έκλεισα κανονικά τον υπολογιστή μου για σήμερα, σε λίγο θα φάω, θα πάω το σκύλο βόλτα και το βράδυ θα κοιμηθώ. Και αν κάτι δυσλειτουργήσει σήμερα, αύριο, για ένα μήνα, λόγω της ψυχικής φόρτισης, όλα κάποια στιγμή θα επανέλθουν. Η στόφα μας αποδεικνύεται δυνατότερη του θανάτου, δυνατότερη της κατάλυσης (δυνατότερη της λησμονιάς όμως?). Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι όσο μεγαλώνω, δεν αντέχω τη μυρωδιά του θανάτου. Όταν ξέρω πως θα πάω στο σπίτι του ανθρώπου που έφυγε και από μακριά ο δρόμος φέρει εκείνη την παγερή οσμή, τα πόδια μου σιγοτρέμουν και η ψυχή μου πάλλεται οδυνηρά. Η σκιά του, το πέρασμά του από τα ακριβά ή φτωχικά σπίτια μας, η γνώση πως λίγες στιγμές, ώρες ή μέρες πριν, ο μαυροφόρος είχε συνάντηση εκεί με κάποιον από τους ανθρώπους που απαρτίζουν το μικρό μου κόσμο, με αποτροπιάζει, σκιάζει μια ηλιόλουστη μέρα σα νεφέλωμα αιφνίδια εμφανιζόμενο σε καθαρό ουρανό. Και δεν είναι σε ανάμνηση του ακαθόριστου χρονικά και τοπικά δικού μου ραντεβού-σίγουρα όχι. Είναι γιατί η δράση του θανάτου, για έναν άνθρωπο όπως το τομάρι μου που μοχθεί για την ειλικρίνειά του (χωρίς φυσικά να τα καταφέρνει συχνά, αλλά τουλάχιστον μοχθεί) φαντάζει ως η πλέον ανειλικρινής, άνανδρη και - θα τολμούσα το λαϊκισμό- πέρα για πέρα πούστικη. Και οι πούστικες συμπεριφορές μου δημιουργούν αποτροπιασμό.

Σβήνω γιαγιά από το κινητό μου τον αριθμό σου. Είμαστε πολύ πιο κοντά από γραμμές τηλεφώνου ανθρώπινες και δορυφόρους ματαιότητας. Η θάλασσα που μού' φερε το κακό μαντάτο δε μ' αφήνει να σε δω για τελευταία φορά. Η ίδια θάλασσα θα φιλοξενεί τον (ξανά)εφηβικό χορό της λεύτερης ψυχής σου από δω και πέρα. Αναμέρα θλιβερά γεροντίστικα ντιβάνια και ξεχύσου πάνω στα κύματα! Κέρδισες τη λευτεριά σου και η θλίψη μας περισσεύει που ταξίδεψες μακριά, αλλά θα γίνουν τα δάκρυα χαράς σημάδια, όταν την εφηβική μορφή σου αντικρίσουμε στη θαλασσινή αύρα.

ΥΓ . Όλα αυτά είναι ποιητικές παπαριές και ψευτοβάλσαμα για τη ματωμένη ψυχή μου- η αλήθεια είναι ότι μου λείπεις και λυπήθηκα πολύ που έφυγες. Καλό ταξίδι.

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009

Εγώ καθρεφτίζομαι στον καθρέφτη ή εκείνος σ' εμένα?


Η αλήθεια είναι ότι μισώ αυτή την εποχή. Και το ρήμα δεν είναι λιγότερο εξαρτησιογενές από το αίσθημα. Με παρρησία ομολογώ το βαθύ μου μίσος για τούτη τη φρικαλεότητα που μας διακατέχει. Τα μακρινά είναι πόλεμοι, ακρωτηριασμοί και θάνατοι ανηλίκων (σκεφτείτε έστω και ένας από αυτούς να ήταν δικό σας παιδί-ειλικρινά προσομοίωση ανέφικτη όσο και το ανεκπλήρωτο της συνεύρεσής μου με την κα Μπελούτσι), βομβαρδισμοί, χάος, φωτιά και κόλαφος. Όλα τα ανωτέρω σε πλήρη αντιδιαστολή με τα κοντινά -και εξηγούμαι: με δίαιτες εξαντλητικές και τις περιποιήσεις της Ορτάνς, με θλιβερές έξωθεν μεταμορφώσεις προς εξυπηρέτηση (?) της καλαισθησίας, με γεμάτα κλαμπάκια και ταβέρνες του Σαββατοκύριακου, με αποχαυνωμένο ερωτισμό και άδεια χάχανα, με πολυθρόνα ελαφρώς βυθισμένη από του κορμιού την εναπομένουσα μόνιμη παραμόρφωση. Στέκομαι απέναντι σε κάτι που θυμίζει προφανώς κόλαση ή είναι η δική μου θέαση? Οι γκόμενες που χαϊδεύουν ψυγεία στα διαλείμματα της τηλεοπτικής μου ενημέρωσης από τα ματωμένα πρόσωπα του μετώπου (πχ της Γάζας σήμερα) είναι αποκύημα δικής μου μόνο φαντασίας ή υπάρχουν πραγματικά? Τα πατατάκια που μπουκώνουμε μπροστά στους δέκτες ηλιθιότητας είναι σουρεαλισμός ή απτή πραγματικότητα? Η δουλειά μας, το σπίτι μας, η σχέση μας, τα χαμόγελά μας είναι αλήθεια, ή ο άλλος κόσμος της αφανούς αδικίας, της επιβαλλόμενης νοσηρότητας της σκέψης, της κατάλυσης, του ψέματος, του θανάτου? Ο Κούντερα το είχε πει λήθη του είναι. Αναπόφευκτη ακόμα και με το πιο δυνατό ματζούνι. Όμως, άλλο του πράγματος το μοιραίο κι άλλη η απάθεια, ο αμοραλισμός, η ψυχική παράλυση. Σας λέω φίλοι ειλικρινά πως σήμερα κήδεψα λίγο ρομαντισμό ακόμα. Όπως όλοι κάνουμε κάθε μέρα που αφήνουμε να προστεθεί στις υπόλοιπες απαθώς. Και βρίσκω αλήθεια μόνο σε κάτι τρελούς στίχους σαν αυτούς του Καρυωτάκη : Μέσα σε όλο τούτο που ζούμε, ας πέθαινε ένας τουλάχιστον από αηδία. Αλήθεια, με τόσο ψέμα και υποκρισία που ντύσαμε τις πλουμιστές ζωές μας, με το να εθελοτυφλούμε και να αγνοούμε επιδεικτικά τη δυστυχία που ζητιανεύει στο πεζοδρόμιό μας, εσείς φίλοι είστε ευτυχισμένοι? Όχι, δε νοώ απάντηση προς εμένα. Εκείνη τη μυστική απάντηση θέλω που δίνετε έσωθεν όταν πλαγιάζετε τα βράδια ή όταν μονάχοι κατάματα αποφεύγετε τον καθρέφτη. Εσείς ξέρετε τι νιώθει ο άνθρωπός σας? Εσείς έχετε να δώσετε λίγη ομορφιά ακόμη? Μπορεί να ξεδιπλώσει η καρδιά σας κόκκινο ρόδο εν μέσω καταλύσεως, όλους εκπλήσσοντάς μας? Εσείς αγαπάτε κάτι πέρα από τον εαυτό σας? Εσείς αγαπάτε ακόμα κι αυτόν τον ίδιο τον εαυτό σας? Δε θα ξανάχετε ψέμα από μένα ποτέ φίλοι. Κι όποιος αντέξει. Όπως έλεγα και στην Αννίτα πριν το παιχνίδι είναι στημένο. Κι εμένα προσωπικά με εξιτάρει το στημένο παιχνίδι. Γιατί -επιτρέψτε μου- είναι σκέτη κάβλα..

ΥΓ : Γυναίκα μου συγγνώμη για τα χάδια που λησμόνησα να σου χαρίσω.