Ο Ηλίας του 16ου

Έκθαμβος παρατηρώ την ασχήμια που εξελίσσεται γύρω μου και ο συνειρμός με καθηλώνει : ο μπάτσος που δέρνει (με μόνο προφανή σκοπό τα 1000 € του μηνιάτικου - ειλικρινά δε μπορώ να βρω άλλον στα πλαίσια της στοιχειωδέστερης λογικής) και ο μαθητής που διαδηλώνει είναι οι δύο καθρέφτες κάποιου ανυπόστατου αρχετυπικού όντος που εκκρεμεί μεταξύ τους. Το ίδιο πλάσμα εξεγείρεται στα 16 και το ίδιο, με μυαλό ποτισμένο από την ανάγκη επιβίωσης (άκουσον άκουσον) γίνεται μπάτσος και δέρνει αλύπητα τους άλλους. Ο αστυνομικός της πορείας που σε χτυπάει δεν είναι ο άλλος. Είναι ο πρώην συμμαθητής σου, ο πρώην φίλος σου, έχει σάρκα και οστά. Και η παραγωγική μηχανή που θα θρέψει τη συνέχιση του θεάρεστου έργου του είναι οι μελλοντικοί του αντικαταστάτες, οι σημερινοί μαθητές. Ή μήπως κάποιοι από τους μαθητές των παρελθόντων ετών που εξεγέρθηκαν πολλάκις δεν τροφοδότησαν την κατασταλτική μηχανή? Για το ταπεινό μου μυαλό, ας μου δώσει κάποιος μια επανιεράρχηση αξιών ικανή να επιτρέπει σε ένα άνθρωπο που όντας όργανο καταστολής θα πετύχει απέναντί του ένα πρόσωπο αγαπημένο και θα οφείλει να το ξυλοφορτώσει. Η κατάπτυστη κοινωνική δομή μας έχει φτάσει πολύ χαμηλότερα και από αυτό : κάποτε θεωρούνταν ντροπή να απαξιώνεις αξίες όπως η αγάπη για τα πολλά λεφτά. Να πατάς επί πτωμάτων για να ανέλθεις επαγγελματικά επικαθήμενος στη θέση του εκάστοτε τάδε-παπαρομάνατζερ. Τώρα σε ποιό σημείο είμαστε ακριβώς? Στο σημείο όπου δεν είναι ντροπή να εκμαυλίζεις όλα τα όνειρά σου, όλη τη δομή της ζωής σου για λίγα λεφτά. Με μυαλά φουσκωμένα από την άγρα της επιβίωσης (που θρέφει το σχολείο, οι γονείς και άλλοι.. θεάρεστοι φορείς) προτιμά κανείς τη σιγουριά των 1000 € από το αβέβαιο. Βέβαιη οικονομική εξασφάλιση σφιχταγκαλιασμένη με ανυπαρξία επαγγελματική, παντελή έλλειψη δημιουργικότητας, έσωθεν προοδευτική καλλιέργεια της καφρίλας, υπακοή άνευ αντιρρήσεως. Αναρωτιόμουν χρόνια για την εξελικτική πορεία ενός ανθρώπου που στα 18 του μπορεί να εξεγείρεται και στα 28 και 38 του μπορεί να ασκεί αυτή τη δουλεία (νοσώ ακόμα και στη σκέψη της χρήσης της λέξης "δουλειά"). Η απάντηση είναι απλή : όταν ο τυχαίος εργαζόμενος, ο φοιτητής, ο οποιοσδήποτε ξετυλίγει το καθημερινό νήμα της ζωής, ο μπάτσος πρέπει να υπακούσει σε ποικίλες εντολές ξυλοφορτώματος, να ρίξει το δακρυγόνο, να σκληρύνει απέναντι σε εγκληματίες και πουτάνες, σε μετανάστες και επίδοξους λωποδύτες. Πρέπει. Γιατί αλλιώς? Αλλιώς δεν έχει 1000 € το μήνα. Ε, και?