Ο λαός του φαλλού

Μέρες τώρα ήθελα να το γράψω, με εφαλτήριο τις (κατ' εμέ πάντα) ανεκδιήγητες επιταγές κλεισίματος των φώτων εκείνο το Σάββατο βράδυ. Η περί ης ο λόγος πράξη αποτελεί εβδομάδες τώρα σκηνικό σε κανάλια και σταθμούς, με ηγετικές (κατ' ευφημισμόν) φυσιογνωμίες του τόπου να προελαύνουν στη μάχη για τη σωτηρία του περιβάλλοντος. Ευτραφείς πολιτικοί, βδελυροί καλλιτέχνες, ιθύνοντες νόες και ισχυροί άνδρες μπροστάρηδες στη μάχη για τη σωτηρία του πλανήτη- ταϊστρες ανεξάντλητες οπίου του απλού κοσμάκη θα συμπλήρωνα εγώ. Το Σάββατο κανόνισα μια απερίγραπτη φωταψία στο σπίτι μου στο Κίνι λοιπόν, ενάντια στη βλακεία που μαστίζει -όχι τους πολιτικούς και λοιπούς -αλλά τον απλό πολίτη που αγωνίζεται να σώσει το περιβάλλον κλείνοντας τη λάμπα. Του ίδιου που καταναλώνει τεράστιες ποσότητες πετρελαίου για θέρμανση ετήσια, που ρημάζει τις εξοχές με κουτάκια coca - cola, που δεν ανακυκλώνει, που πετάει το τσιγάρο απ' το παράθυρο του αυτοκινήτου, που καθαρίζει το οικόπεδό του και το δρόμο μέχρι τα όρια του γείτονα, που τρώει χαμπουργκεράκια και σαβουριάζει πλαστικά και σπρέι το σπίτι και το μικρόκοσμό του, που που που... Βαριέμαι και να τα αναφέρω. Ο συνειρμός μου θυμίζει γκομενίτσα φτηνή που, μετά από διδακτορικό στον Πάνο Κιάμο, ζώνεται αλεπού βρεφικής απαλότητας για εξιλέωση στον Καρυοθραύστη. Όχι μάγκες. Δε γουστάρω να κλείσω καμία λάμπα, τη στιγμή που λύματα πέφτουν ατιμώρητα σε θάλασσες και ποτάμια, τη στιγμή που τεράστια εργοστάσια με την ανοχή αμοραλιστικών κυβερνήσεων ρυπαίνουν ασύλληπτα, τη στιγμή που προσπαθούν να με κοιμίσουν να αγνοώ όλα αυτά προς χάριν προσωπικής εξιλέωσης. Σε ένα κράτος που βρίθει προσωπικών πρωτοβουλιών, αλήθεια, ο κρατικός μηχανισμός που ακριβώς βρίσκεται? Αφήνω κατά μέρος τον υπόλοιπο πλανήτη και καταπιάνομαι με την (ελεεινή και τρισάθλια) χώρα μας. Εθελοντισμός λέει. Για τους Ολυμπιακούς αγώνες, για την καθαριότητα, για το περιβάλλον, για την πάταξη του ρατσισμού κλπ. Ωραία-να βοηθήσουμε. Αλλά γιατί ακριβώς? Να χώνει στην τσέπη του ο εκάστοτε υπουργίσκος φράγκα και εμείς να εθελοτυφλούμε? Να μην υφίσταται η παραμικρή ανάληψη ευθυνών και εγώ, ο απλός πολίτης να στελεχώσω τον ανύπαρκτο κρατικό μηχανισμό? Να προσφέρω εθελοντική εργασία εκεί που πρέπει να υπάρχει κρατική κάλυψη? Για ποια πατρίδα? Για τα λαμόγια? Για ποια θρησκεία? Για τα ρασοφόρα κοράκια? Για ποιον απλό συμπολίτη μου? Για τον καρεκλοκένταυρο αδιάφορο? Για ποιο κράτος? Εκείνο που με κοιμίζει στα σχολεία, που με πεθείνει στα ράντσα των νοσοκομείων, που με σκοτώνει στις εθνικές? Όπου ανθεί ο εθελοντισμός νοσεί η δημοκρατία-αυτή είναι η δική μου άποψη. Και δε βοηθάς κάποιον που θέλει μόνο τη δική σου βοήθεια, χωρίς καθόλου ίδιο μόχθο για να κάνει κάτι καλό, όπως εν προκειμένω οι φαρισαϊσμοί με το περιβάλλον. Κατόπιν τούτων και άλλων, που θα περιγράψω μετά τις πρόσφατες διαπιστώσεις μου σ' ένα οδοιπορικό προς τη γενέθλια πόλη μου, δικαίως μας απονέμω το τίτλο του λαού του φαλλού. Ας κοτσάρουμε κάπου μέσα στη γαλανόλευκη ένα μεγάλο φαλλό, σαν εκείνο του θεού Πανός εν στύσει. Άντε αδέρφια σβήστε κανά φως- έτσι κοιμάστε καλύτερα...