Το τσόφλι

Η λήθη του είναι μας καταδυναστεύει μέρα με τη μέρα. Πρόσφατα έχασα έναν ακόμη φίλο, ο οποίος απεδείχθη μέγιστος απατεώνας και έντεχνος αβανταδόρος ανθρωπίνων συναισθημάτων, το λιγότερο προς εμένα και πολύ περισσότερο προς μία ευγενική θηλυκή ψυχή που τον πίστεψε καθ' ολοκληρία. Με πείραξε, αλλά η αλήθεια είναι όχι τόσο όσο θα με πείραζε σε άλλες εποχές με εντάσεις εσωτερικές άλλες, με όνειρά στο μυαλό άλλα και έτερες τις ψυχής εναργείς αγωνίες. Καθώς κοιτάζω λοιπόν τη φάτσα μου στον καθρέφτη, προκειμένου να προσδιοριστεί κάθε φορά εκ νέου αυτό που αποκαλώ ο εαυτός μου (το τόσο αλλότριο και εκπληκτικά νεφελώδες) βλέπω το συμπέρασμα : η αλλοτρίωση με κατατρώει (ναι, κι εμένα υπερφίαλε, ανθρώπινε εαυτέ μου)! Ο ρομαντισμός μου συρρικνώνεται και η σκληρή πέτσα του κυνισμού από κατραπακιές που έζησα και έδωσα δομείται σταθερά σαν τσόφλι προστασίας. Προστασίας από τι? Από την ίδια τη ζωή. Οι επιλογές είναι δύο εντέλει: είτε ζεις χωρίς το τσόφλι και αφήνεσαι στις θύελλες και τα τελώνια είτε ζεις μέσα στο τσόφλι - και τελικά δε ζεις. Αυτό πίστευα μέχρι στιγμής. Μέχρι που συνειδητοποίησα και μια τρίτη εκδοχή. Το να θέλεις να ζήσεις έξω από το τσόφλι, ενώ αυτό σχηματίζεται ασυνείδητα γύρω σου και τελικά καταλήγεις να ζεις μέσα σε αυτό. Έτσι νομίζεις ότι παραμένεις αθεράπευτα ρομαντικός, τρυφερός όπως η καρδιά του μαρουλιού (για να θυμηθώ και τη διαφήμιση), ευαίσθητος και ουμανιστής όσο ελάχιστοι. Στην πράξη όμως? Στην πράξη τα χάδια σου είναι συχνά μηχανικά, τα πάθη αφυδατωμένα, τα επί της δύσεως βουρκώματα περιορισμένα. Η καθαρότητα της εφηβικής αγάπης που μπορείς να δώσεις και να λάβεις έχει απωλεσθεί, τα όνειρα που μπορούσες να καλλιεργείς με βεβαιότητα πραγμάτωσης ασθμαίνουν για πρώτη φορά σοβαρά. Και ο ρομαντισμός που ήταν ο κανόνας, ψυχορραγεί αρκούμενος σε ψήγματα ψυχικής έντασης από θύμησες κυρίως εγερμένα.

Κατακλείδα : Τρύπες από τα παλιά : "Κι όλα αυτά που θέλω ν'αγαπάω δε μ' ανατριχιάζουν πια". Αισιόδοξη νότα : η συνειδητοποίηση του τσοφλιού (ο πόλεμος έγκειται πλέον εκεί).

Βαλκανιζατέρ

Επιστρέφω μετά από ένα οδοιπορικό σχεδόν 10 ημερών στα Βαλκάνια και δη στις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Σχεδόν 4000 Km για να διανύσουμε με καλή παρέα 6 συνολικά ατόμων διαδοχικά Σκόπια, Σερβία, Βοσνία, Κροατία, Μαυροβούνιο, Αλβανία. Ειλικρινά δε μπορώ με λόγια να περιγράψω τις πάμπολλες εμπειρίες που μόνο ένα βράδυ με καλό κρασάκι ή μπυρίτσα μπορώ να μοιραστώ με όλους. Σε γενικές γραμμές εκείνο που μένει χαραγμένο ως χαρακτηριστικό της κάθε χώρας συνοψίζεται σε εικόνες ως εξής :

Σκόπια - Ο αρκετά καλός αυτοκινητόδρομος που διασχίζει λιβάδια με χαμηλή βλάστηση με παλιές τσιμεντένιες γέφυρες να φέρουν παντού το εθνόσημο - αστέρι της Μακεδονίας - πάθος ικανοποίησης του πολιτικού άλγους της ανυπαρξίας παραβλέποντας τη βιολογική εξαθλίωση και πείνα

Σερβία - το φεστιβάλ καταρχήν σκοπός του ταξιδιού σε ένα χωριουδάκι 2000 κατοίκων όπου όλοι οι 200.000 και πλέον επισκέπτες χόρευαν στους δρόμους με μουσική πνευστών τύπου Bregovic. Παντού χορός, μπύρες, λιβάδια με σκηνές και αδελφοσύνη με τους ομόθρησκους Σέρβους που πίνουν νερό στο όνομα του Έλληνα.

Βοσνία - τοπίο ορεινό με ποτάμια και κοιλάδες όπου το εξαιρετικό ξεπροβάλλει πίσω από τα βουνά και ακούει στο όνομα Σαράγεβο

Κροατία - Η μόνη χώρα με τεράστια τουριστική ανάπτυξη λόγω Δαλματικών Ακτών. Καθόλου τυχαίο το καμμένο δάσος πλησίον της ακτής που συναντήσαμε (οι οικοπεδοφάγοι προφανώς κάνουν κι εδώ την εμφάνισή τους). Εκδυτικισμένη και ραγδαία αναπτυσσόμενη

Μαυροβούνιο - Ο πλέον αξιόλογος από άποψη φυσικής ομορφιάς προορισμός - απίστευτες διαδρομές στα βουνά με λίμνες και ορεινά καταφύγια

Αλβανία - τουλάχιστον 300 χρόνια πίσω αυτή η χώρα που με εντυπωσίασε με το οξύμωρο φραγκάτων τζιπ δίπλα σε καλύβια και σπίτια - παραπήγματα. Εν γένει αθλιότητα, φτώχεια και κυρίως κακή νοοτροπία. Παντού σκουπίδια, σάπια κάρα με άλογα στους δρόμους, φρούτα στα τελάρα χύδην, σφαγεία με ζωντανά σφαγμένα μέσα στην κοπριά του δαπέδου, και άλλα πολλά. Συγκλονιστικό θέαμα απερίγραπτο με λόγια.

Και ως κατακλείδα στα σύνορα Αλβανίας - Σκοπίων μια ομάδα ρακένδυτων πιτσιρικάδων που από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο εκλιπαρούσε για υλική (εμφανώς και όχι μόνο αφανώς) βοήθεια. Μια τέτοια φιγούρα αρκέστηκε ελλείψει χρημάτων στα κρουασάν που είχαμε μαζί μας κάνοντάς με να νιώθω ανάμιχτο πόνο με θαυμασμό για τη δύναμή του. "Ιεμι σοκ?" (είμαστε φίλοι?) τον ρώτησα στη γλώσσα του. Μου γέλασε αρπάζοντας το κρουασάν και εξαφανίστηκε πίσω από τα φορτηγά φωνάζοντας "ιέμι".