Ετεροχρονισμένη μαθητική έγερση

Ήταν λίγες μέρες πριν φύγουμε για τις καθιερωμένες διακοπές των Χριστουγέννων στη γενέθλια πόλη, που οι πορείες των μαθητών έπαιρναν να κλιμακώνονται, τουλάχιστον εδώ στη Σύρο. Κατεβήκαμε με την Κάντια στην πορεία κάποιας μέρας και έκτοτε ποτέ ξανά. Αν και διαφωνώ με τον τρόπο αντίδρασης που έχει τέτοιου είδους μαζική έκφραση (πιστεύω σε κάτι βαθύτερο ιδεολογικά που συνιστά μαζικό χωρίς να αφομοιώνει εντός του πλήθους την ατομικότητα), ωστόσο μπαίνω στον πειρασμό να καταγράψω το περιστατικό, όταν, όντας στο γραφείο με τη μουσική μου και τον υπολογιστή έμπλεο σχεδίων και μαθηματικών υπολογισμών, έφτασαν στα αυτιά μου οι φωνές των μαθητών που διαδήλωναν για πολλοστή φορά. Οι θύμησες του πιτσιρικά που κρύβουμε (όλοι θέλω να πιστεύω) εντός μας (άντε να εξαιρέσω τον πρωθυπουργό στη χειρότερη λόγω ασυμβατότητας του επιτηδευμένου ευτραφούς με τον αυθορμητισμό της παιδικής φύσης), αφυπνίσθηκαν μεμιάς. Ταυτίστηκα με τους μαθητές και είδα από τα δικά τους μάτια. Αν ήμουν εγώ στο δρόμο 16 χρονών, τι θα ένοιωθα για τον τύπο που κάθεται στο γραφείο του και μοχθεί για το μεροκάματο? Πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη μιας άνωθεν επιβαλλόμενης δήθεν ανάγκης επιβίωσης και πόσο υποσκελίζει την ανάγκη του πλάσματος για τελείωση? Εν ολίγοις, μετά από 29 χρόνια ζωής, σε ποιο στρατόπεδο ανήκω πλέον? Πάντα νομίζουμε ότι εκείνο που μας διαχωρίζει από τους άλλους και συνιστά τη διαφορετικότητά μας παραμένει αναλλοίωτο στο χρόνο και αντιστέκεται στη φθορά και την υποβολή. Και σωστό είναι, έως ένα σημείο. Η αλλοτρίωση ξεκινά από το δέρμα. Το θέμα είναι πόσο βαθειά θα φτάσει στην καρδιά. Και βλέποντας αυτά νομίζω πως η καρδιά μου ακόμα αντέχει - για το δέρμα έχω αρχίσει να αμφιβάλλω..